Tolkien heeft concurrentie

Ten eerste; onze welgemeende excuses voor de verwaarlozing. We kregen al meerdere noodoproepen van mensen die al angstvisioenen hadden van ons gekidnapt in een donker steegje..Maak je geen zorgen schattepetat, alles gaat goed! (Behalve op het feit dat we bijna geen sokken meer hebben, er heerst blijkbaar een vloek op die dingen, ze verdwijnen elke keer maar weer..)

Dan nu; Meneer Tolkien kan wel opruimen, hier komt pas een boek!

Griekenland, Athene: een stad vol met hipgeklede zonnebrillen. Die dragen ze daar als onderbroeken. Altijd en overal. Wat er ook gebeurd, zonnebril gaat niet af. Ze spreken geen engels en wensen ook geen poging te doen tot. En toch, hebben we wij het die 5 dagen dat we daar waren superleuk gehad. De eerste nacht hebben we al kotsend (vliegtuigvoer = voedselvergiftiging) bij 2 (beroemde!) proffesionele topsporters braziliaans welteverstaan geslapen. Waren heel erg zorgzaam, maar uit voorzorg hebben we er toch voor gezorgt dat we met ze 2'en in een (inimini)bedje kwamen te liggen. Je weet het maar nooit met die mannen..
Volgende dag via hospitalityclub.org een host gezocht. Of we last minute mochten crashen bij hem? Well, wij hebben de liefste homohost gevonden die je maar voor kunt stellen. Wat een schat! Hij deed niks anders als reizigers opvangen, en wij waren dan ook niet de enigen. Er waren Tsjechen en Polen, maar helaas hadden we de Australianen en Argentijnen net misgelopen..Koelkast was zo leeg dat zelfs de ratten er zouden sterven van de honger, maar we hadden tenminste een warm huis en ons eigen kamertje:D

Dag 1; hulpeloos verdwaald natuurlijk. Na 10 keer in en uit de bus gestapt te zijn onder het motto 'jaa hier is het vast!' en dan 'onee toch niet', hadden we eindelijk een punt van herkenning gevonden. De sekswinkel! (de grieken kennen geen schaamte, die winkels waren daar als water) Gelukkig was onze sekswinkel makkelijk te herkennen met al die SM-wapens...Anyway, we hadden een heerlijke dag aan het strand gehad, en nu hadden we onmeunige trek. Dus wat doe je dan? Precies, Pizzajacht is geopend!
Wij vonden de perfecte pizzeria: 'Diva' Wij naar binnen, bestelden de grootste die je maar bestellen kon om die vervolgens he-le-maal op te eten. Komen er 3 plankjes binnen. Duidelijk modellen. Gingen natuurlijk naast ons zitten. Kreks. ' I think I'm going to order a small Ceasar Salad, but the dressing must be aside, because that's where all the calories are in' Krek nummer 2. Halve pizza verder. ' You shuuuuuuure it's a tuna salad? It taste a little bit like ansjovis' Kreks 3. Maar het hield niet op. Terwijl wij de ober de liefde zo'n beetje zaten te verklaren, werd die arme man door de buurplankjes finaal afgemaakt. 'This water taste a little bit funny'. Je zou denken dat je die pizza niet zo goed meer durft op te eten, maar! Het werd voor ons alleen maar meer een uitdaging om hem heeeelmaal op te eten, om hun lekker te shockeren. Een rode mond en een boertje na tijd en we verlieten Diva in volle trots.

Dag 2: bezoek aan de Acropolis. (google maar als je geen idee hebt) Die grieken daar, zijn te trots voor woorden. Namelijk, wij wilden een hele beschaafde doch vermakelijke foto maken met een van de ruines. Hoorden wij vanuit de hoek: 'normal posing please'. Klonk echt als een machine. Wij keken elkaar aan van, dat kun je toch niet menen? Maar ook bij een tweede poging werd Rooske vriendelijk (niet dus) verzocht er als een saaie boom bij te gaan staan. Nou, dat lieten deze dames zich natuurlijk niet aansmeren. Dus wat doe je dan? Herhaling: zeg nooit tegen ons dat iets niet mag. Rooske rent naar de Akropolis, laat haar broek sierlijk zakken en Anne maakt een foto. Klik. Woeps, betrapt. Een man, gekleed als burger (vonden wij niet eerlijk) komt naar ons toe, hiiiel boos. Anne moest àl haar foto's herhaaldelijk laten zien. Op jacht naar de kontfoto. (die Anne al gewist had) Dus mocht ze alle Israel avonturen naar boven halen, vrolijk verhalen vertellend bij elke foto. Het duurde ongeveer een half uur voordat we weg mochten. Grieken..

De volgende dagen nog heerlijk getoerist en supergezellig gehad met onze host. Mocht je nog naar Athene willen, call him!

Dan, Italie. Per boot vanuit Greece naar Brindisi. Wij willen natuurlijk de goedkoopste ticket, dus dat betekende dat wij geen cabine hadden en dus de nacht (nachtboot) mochten spenderen op de harde grond. Toch waren wij heel content, want wij waren de enige normale passagiers. Dus wij hadden alles voor onszelf. Overige reizigers waren vrachtwagenchauffeurs. Wij dachten 'vrachtwagenchauffeur = vrachtwagen = meerijden = goedkoop. Nou moet je je voorstellen: allemaal dikke oude mannen op die boot. En dan twee jonge blondines. Hoe moeilijk kan het zijn om een lift te regelen? Niet dus. Wij zijn helemaal vanuit Brindisi naar Sicily gereden, met de liefste vrachtwagenman ever, for graties. We kregen zelfs nog voer. Meneer kon dan wel geen woord Engels, en wij konden 2 woorden Italiaans, toch was het een fijne rit en met dankbare oogjes stapten wij uit in Catania. Daar opgehaald door de boer van onze boerderij en hup naar Paterno.

The farm: kippen, varkens, koeien, schapen, paarden, eenden, ezels, honden, en een Struisvogel en heel veel poep. Allemaal zwaar ondervoed. Gelukkig hebben wij de taak gekregen om ze te voeren, wat een fulltimebaan is (poging doen om eten achterover te drukken), wij willen die beesten natuurlijk zo vet als Simba krijgen, dierenliefhebbers als we zijn. Verder zijn we ook bezig met een huis van stro en klei bouwen. Erg zwaar gevangeniswerk en we zijn om 8 uur dan ook moe als een hond. Dus kinderbedtijd. Het is hier zo Nederland, met het weer, dat we slapen in 3 truien, en vijf slaapzakken. Maar we houden de moed hoog, want het is hier wel heel erg mooi en idyllisch. Iedere ochtend verse sinaassappels uit de boom, zelfgebakken brood en uitzicht op de Mount Etna. Er zijn nog meer Wwoofers (wat wij doen heet wwoofen) uit Frankrijk, Duitsland, Italie en Engeland. Multiculturele samenleving dus.
Een van de eerste avonden verschrikkelijk verdwaald. (alweer?) 10 km verwijders van ons huisje, halfhuilend aangebeld bij het enige huis in de wijde omgeving met de woorden 'casa, where is it? Desperado' Het waren schatten van mensen, die ons thuisgebracht hebben. Wij zijn toch zulke gelukkige vrouwen...

Verder, doen we dingen als kasten verbranden, klei breken, zand scheppen, timmeren, wegrennen voor de vrouw van de boer ( a la Iris, zie Spanje)

Jullie horen nog wel eens weder van ons! Alle sokken zijn welkom:D

Weer terug naar de varkens..